Szpital Powiatowy w Strzelcach Opolskich mieści się przy drodze krajowej 94. Ma rzadko spotykany kształt półkola. Położony jest wśród licznych drzew. Przed szpitalem znajduje się fontanna, którą otaczają trawnik i kwiaty. Początki Szpitala Powiatowego w Strzelcach Opolskich sięgają lat 30 ubiegłego stulecia.

Początki

Historia lecznictwa w Strzelcach Opolskich zaczyna się w XV wieku kiedy to przy obecnej drodze w kierunku Rożniątowa za murami miasta powstała pierwsza placówka lecznicza. Posiadała zaledwie kilka łóżek. Drugą, podobną placówkę utworzono przy kościele św. Wawrzyńca niespełna sto lat później. Odbudowana po wielkim pożarze w XIX wieku nie spełniała jednak potrzeb rozrastającego się miasta.
W drugiej połowie lat dwudziestych ubiegłego stulecia niemieckie władze miasta zastanawiały się nad budową szpitala z prawdziwego zdarzenia. Wielkim orędownikiem
i pomysłodawcą budowy nowoczesnej placówki leczniczej był prałat Josef Glowatzki wraz ze Zgromadzeniem Sióstr Służebniczek NMP, którego był kuratorem. Na początku 1928 roku na plebani na Wysokiej koło Góry św. Anny odbyły się dwie narady w sprawie budowy szpitala. 11 czerwca tego samego roku Zgromadzenie Sióstr Służebniczek zakupiło pięć hektarów ziemi. Inwestycja wyniosła ponad milion ówczesnych marek. Pieniądze pożyczono z kilku niemieckich banków, a każda placówka z Prowincji opolsko-wrocławskiej Zgromadzenia przekazała datki na ten cel.
Prace nad Szpitalem ukończono w listopadzie 1930 roku. Był on zarazem domem oraz szkołą pielęgniarską dla Sióstr Służebniczek NMP. Klauzura i sala do nauki znajdowały się na trzecim piętrze szpitala.
7 grudnia 1930 roku, w przeddzień święta Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, największego święta Sióstr Służebniczek, odbyła się uroczystość poświęcenia Szpitala przez
ks. kardynała dr Adolfa Bertrama. Na uroczystości obecni byli zastępcy Prezydiów Powiatowych, Miejskich i Gminnych Rad Narodowych, lekarze z województwa i powiatu, księża, siostry zakonne i Zarząd Generalny z Matką Generalną, Zarząd Prowincjalny z Matką Prowincjalną Zakonu Sióstr Służebniczek NPM Niepokalanie Poczętej. Szpital i Kaplicę poświęcono św. Józefowi. Pierwszym dyrektorem Szpitala został dr Backhaus. Kapelanem szpitalnym ks. Radca Chruby. Następnego dnia przyjęto pierwszych pacjentów. Byli nimi mężczyzna po wypadku i dziecko z zapaleniem płuc.

Lata 1939 – 1945

Pod koniec lat trzydziestych Szpital i Zgromadzenie borykały się z trudnościami finansowymi toteż siostry postanowiły prowadzić gospodarstwo, w którym hodowały drób, świnie i krowy, a także uprawiały warzywa i owoce.
Po rozpoczęciu wojny w Szpitalu przebywali tylko ranni żołnierze, którymi opiekowali się lekarze wojskowi. Pacjentów cywilnych odsyłano do innych szpitali. W połowie 1940 roku znowu zaczęto przyjmować pacjentów cywilnych, a ówczesna władza chciała przejąć Szpital, usunąć z niego siostry zakonne i zatrudnić personel świecki. Nie doszło do tego dlatego, że dyrektor postarał się o status szpitala wojskowego.
Kilkanaście sióstr należało pod kuratelę władz niemieckich. Były zmuszone do złożenia przysięgi przed Dyrektorem Szpitala i urzędnikiem wojskowym, dostały książeczki wojskowe ze zdjęciem, w których wpisywane były ranga, odznaczenia, urlopy, wyjazdy. Często też musiały stawiać się na apel, ale otrzymywały dodatkowe wynagrodzenia i dodatki takie jak wino, papierosy, pachnące mydła, bieliznę pościelową, fartuchy i ręczniki, o które w czasie wojny było bardzo trudno.
W połowie 1941 roku do Szpitala zostały przywiezione Nowicjuszki, eksmitowane przez niemieckie władze z Domu Generalnego w Porębie. Podczas eksmisji część sióstr została wywieziona do Raciborza, skąd później zostały wysyłane do różnych placówek. Kuria Diecezjalna zatwierdziła wówczas Szpital jako Dom Nowicjacki. W tym samym czasie zaczęły się prześladowania w prowincji panewnickiej, w związku z tym siostry tam mieszkające zostały także przyjęte do domu przy tutejszym Szpitalu. Wróciły do Panewnik dopiero w 1945 roku. W sierpniu 1941 roku w Strzeleckim Szpitalu mieszkało i pracowało już 120 sióstr. Część z nich była Niemkami część Polkami. Polki uczyły się języka niemieckiego, by móc swobodnie pracować.
20 września 1944 roku Szpital został zbombardowany. Bomby spadły do ogrodu.
W budynku wypadło tylko kilka szyb w oknach i zostały uszkodzone witraże w kaplicy.
Z początkiem 1945 roku do Szpitala wkroczyli Rosjanie. Część sióstr, te które były w służbie wojskowej, zostały z niej zwolnione i wyjechały w głąb Niemiec. Pozostałe Siostry musiały opuścić Szpital, pozwolono im jednak zamieszkać na terenie parku przyszpitalnego w barakach. Wiele z nich wówczas chorowało, a kilka z nich w następstwie chorób zmarło. Pod koniec kwietnia Rosjanie opuścili placówkę, zabierając całe wyposażenie i cenniejsze rzeczy z Kaplicy. Siostry zastały Szpital spustoszony. Poprosiły o pomoc naczelnika Zakładu Karnego w Strzelcach Opolskich, który podarował Szpitalowi łóżka z materacami. Chorzy przyjmowani do placówki musieli przynosić ze sobą pościel, sztućce i naczynia. Po zakończeniu wojny Zakon zwrócił się o pomoc do organizacji UNRRA (Administracja Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy i Odbudowy). Dzięki tej pomocy udało się skromnie urządzić Szpital.

Lata 1946 – 1964

Druga połowa lat czterdziestych dwudziestego wieku, kiedy Strzelce Opolskie znalazły się na terenie Polski, była względnie spokojnym okresem dla Szpitala, ale w roku 1949, gdy nowym dyrektorem został dr Nowak, a jego zastępcą dr Seeman, władze komunistyczne zdecydowały, że Szpital przechodzi na własność państwa. Na początku lat pięćdziesiątych systematycznie zaczęto zwalniać siostry ze Szpitala, tak że w roku 1962 pozostały już tylko trzy siostry, które zostały zwolnione przez nowego dyrektora dr Elmesa. Siostry nie pracowały w Szpitalu, jednak ciągle był on ich domem, aż do września 1964, kiedy to wyeksmitowano je do mieszkania na ulicy Opolskiej. Pozwolono tylko jednej z nich, S.M. Adelinie Mikolas, przychodzić do Szpitala i opiekować się Kaplicą, którą zachowano.

Lata współczesne

Z dniem 1 października 1973 roku, na mocy Uchwały Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Strzelcach Opolskich powołano ZOZ w Strzelcach Opolskich, nad którym nadzór sprawował Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Strzelcach Opolskich. W ramach Zespołu Opieki Zdrowotnej szpital zaczął zarządzać ośrodkami zdrowia, przychodniami ogólnodostępnymi i przyzakładowymi oraz pogotowiem ratunkowym, z całego powiatu strzeleckiego. Posiadał w swoich strukturach także szpitale w Leśnicy i Zawadzkiem. W roku 1995 Szpital Rejonowy w Leśnicy został przekształcony w filię Domu Pomocy Społecznej. Szpital Rejonowy w Zawadzkiem od 2000 roku funkcjonował jako Zakład Opiekuńczo- Leczniczy i Rehabilitacji Neurologicznej, a w 2005 został zamknięty. Od 1 stycznia 1999 roku, po zmianie przepisów dotyczących zakładów opieki zdrowotnej, Szpital zaczął funkcjonować jako samodzielny zakład opieki zdrowotnej pod nadzorem Wojewody Opolskiego, a od 23 listopada 1999 roku pod nadzorem Rady Powiatu Strzeleckiego. Wszystkie należące do struktur ZOZ przychodnie ogólnodostępne i przyzakładowe oraz ośrodki zdrowia zostały przekazane Starostwu Powiatowemu w Strzelcach Opolskich i dzisiaj są samodzielnymi zakładami. Zaczęto jednak sukcesywnie organizować poradnie przyszpitalne, a od 2005 roku Szpital świadczy usługi z zakresu nocnej i świątecznej podstawowej opieki zdrowotnej. Obecna nazwa Szpital Powiatowy im. Prałata J. Glowatzkiego funkcjonuje od 2010 roku. Szpital nosi imię prałata, ponieważ był on długoletnim kuratorem Sióstr Służebniczek NMP, a jego działania miały ogromny wpływ na powstanie i funkcjonowanie Szpitala Powiatowego w Strzelcach Opolskich. Siostry zakonne prowadzące szpital obrały go za patrona już w okresie międzywojennym, oddając mu należny hołd
i upamiętniając jego starania. W 2011 roku Szpital poszerzył działalność Zespołów Wyjazdowych Ratownictwa Medycznego na powiat krapkowicki.

Inwestycje

Po II wojnie światowej Szpital był kilkukrotnie remontowany. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia utworzono fundację wspierającą remont i rozbudowę Szpitala. Remont trwał od 1988 do 1994 roku. Finansowego wsparcia udzielało także Bawarskie Ministerstwo Zdrowia i Polityki Społecznej i Fundacja Współpracy Polsko – Niemieckiej. Ponad to rząd niemiecki, poprzez Caritas dostarczył wyposażenie warte 200 tysięcy marek.
Zmodernizowano oddziały Wewnętrzny, Ginekologiczno- Położniczy, Dziecięcy, Chirurgii Ogólnej oraz Zakłady Diagnostyki Obrazowej i Laboratoryjnej. Część budynku z Blokiem operacyjnym, kuchnią i Kaplicą, rozebrano i odbudowano. Zachowano jedynie Kaplicę. Powstały tam Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Trakt porodowy, Blok Operacyjny, Kuchnia i Centralna Sterylizatornia. W 1996 przeprowadzono także generalny remont budynku administracji, który był hotelem pielęgniarskim i pralnią. Na piętrze powstały biura, na parterze urządzono nowoczesną pralnię.
W 1997 roku powstało Stowarzyszenie Pomocy Szpitala, aby wspomóc zakup mammografu i aparatu do badania metodą Holtera.
W latach 2000 – 2002 zmodernizowano budynek byłej Poradni Przeciwgruźliczej, zamieniono go na Szpitalny Oddział Ratunkowy, na parterze i Oddział Wewnętrzny na pierwszym piętrze. Dobudowano łącznik między SOR a głównym budynkiem Szpitala. Środki uzyskano między innymi z Ministerstwa Zdrowia.
W kolejnych latach 2005 – 2007 w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego zakupiono sprzęt monitorujący na Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz aparat do badań USG.
W ostatnim czasie dokonano wielu modernizacji i unowocześnienia Szpitala w ramach programów europejskich takich jak Regionalny Program Operacyjny Województwa Opolskiego na lata 2007 – 2013 i Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko współfinansowane ze środków Europejskiego Funduszu Regionalnego. Dokonano termomodernizacji budynku Szpitala (wymieniono okna, dach, zamontowano kolektory słoneczne oraz unowocześniono kotłownię), modernizacji Zakładu Diagnostyki Obrazowej przeniesiono i wyremontowano Oddziały Dziecięcy. Unowocześniono Szpitalny Oddział Ratunkowy poprzez rozbudowę obiektu i zakup specjalistycznej aparatury. Zaczęto wdrażać system informacyjny, który ma usprawnić zarządzanie danymi medycznymi i administracyjnymi.
Nowoczesny sprzęt, szerokie zaplecze diagnostyczne, wykwalifikowany personel oraz ciągłe doskonalenie pozwalają na szybkie i skuteczne niesienie pomocy.